Celem badań było określenie wpływu zalesienia gleb lekkich porolnych sosną na aktywność enzymatyczną gleby. Badania przeprowadzono na terenie Wysoczyzny Lubartowskiej (SE Polska). Wyznaczono dziesięć par stanowisk gleb zalesionych (5 z drzewostanami 14-17-letnimi oraz 5 z drzewostanami 32-36-letnimi) i sąsiadujących z nimi pól uprawnych, a także pięć stanowisk lasów naturalnych z drzewostanami ok. 130-150-letnimi. Próbki gleby pobierano z poziomu próchnicznego A i wzbogacenia Bv, z całej ich miąższości, przy czym z poziomu A gleb zalesionych z trzech kolejnych warstw: 0-5 (AI), 5-10 (AII) i 10-20 cm (AIII). Oznaczono aktywność dehydrogenaz, fosfataz, ureazy oraz proteazy. Stwierdzono, że drzewostany sosnowe po trzydziestu kilku latach wzrostu wywołały zmniejszenie aktywności ureazy i fosfataz oraz zwiększenie aktywności dehydrogenaz. W glebach pod drzewostanami ponad trzydziestoletnimi aktywność ureazy wykazała poziom bardziej zbliżony dla gleb naturalnych borów świeżych niż gleb uprawnych, a aktywność dehydrogenaz odwrotnie – bardziej podobny do gleb uprawnych niż leśnych. W przypadku fosfataz i proteazy nie stwierdzono wyraźnej prawidłowości. Wyniki wskazują, że aktywność enzymatyczna gleby może być przydatnym wskaźnikiem do oceny zmiany właściwości gleb porolnych po ich zalesieniu.