Azot mineralny występujący na głębokości 60-90 cm profilu glebowego, niedostępny dla głównej masy korzeniowej roślin użytków zielonych i gruntów ornych, a znajdujący się w tej warstwie w wyniku wymywania do głębszych warstw gleby, może stanowić poważne zagrożenie dla jakości wód. W pracy podjęto próbę oceny zawartości Nmin w glebach użytków zielonych w zależności od typów gleby, sposobów jej użytkowania oraz intensywności gospodarowania (np. rozmiary produkcji zwierzęcej). Niezależnie od okresu prowadzonych obserwacji i ocenianych czynników naturalnych istotny wpływ na zawartość azotu mineralnego w warstwie gleby 60-90 cm miały zarówno sposób użytkowania gleby, jak i sposób zagospodarowania użytków rolnych. Najniższą zawartość azotu wykazano w glebach mineralnych użytków zielonych, natomiast zarówno uprawa kukurydzy, jak i mieszanek zbożowych sprzyjała większemu nagromadzeniu tego składnika w profilu glebowym na głębokości 60-90 cm. Zawartość azotu mineralnego zależała także od sposobu użytkowania ekosystemów trawiastych. W glebach mineralnych najwyższe ilości Nmin stwierdzano pod wpływem użytkowania kośnego, zaś na organicznych – kośno-pastwiskowego. Najmniejsze ilości azotu w ocenianej warstwie gleby notowano pod przemiennymi użytkami zielonymi. Wykazano także istnienie znaczącej zależności pomiędzy rozmiarami produkcji zwierzęcej a zawartością azotu mineralnego na głębokości 60-90 cm profilu glebowego. Otrzymane równania regresji mogą ułatwić rolnikom planowanie zrównoważonego nawożenia w zależności od obsady zwierzęcej w ich gospodarstwach.