Celem 3 doświadczeń przeprowadzonych w latach 2012 i 2013 była ocena wschodów i wrażliwości 24 odmian buraka cukrowego na okresowe niedobory wody w glebie. Nasiona zostały wysiane do wypełnionych glebą płową typową (65% polowej pojemności wodnej) kontenerów: 60x40x15 cm, które wstawiono następnie do fitotronów. Przez 2 tygodnie do pierwszego liczenia siewek utrzymywano temperaturę 10°C, a następnie podwyższono ją do 15°C, aby symulować wzrost temperatury występujący w okresie wiosennym na polu. W trakcie pierwszego etapu badań policzono wschody buraka cukrowego po 14 i 21 dniach od siewu. Po kolejnych dwu tygodniach, w fazie dwu par liści, wstrzymano nawadnianie siewek przez okres 6 dni w celu określenia w 7. dniu ich wrażliwości na niedobór wilgoci w glebie. Przedstawiony cykl prac symulujący suszę został powtórzony i siewki nie były zasilane wodą przez kolejne 6 dni. Po tym okresie policzono siewki oraz obliczono ponownie udział siewek, które przetrwały okresowy deficyt wody w stosunku do liczby siewek ustalonej przed obu okresami suszy. W następstwie trzech doświadczeń wykonanych w kontrolowanych warunkach stwierdzono, że dużą dynamiką wschodów (po 14 dniach) odznaczały się odmiany Janosik, Julietta i Sylvetta, natomiast wysokimi ostatecznymi wschodami (po 21 dniach) charakteryzowały się odmiany Agent i Julietta. Wykazano, że odmiany buraka cukrowego Huzar, Lukas i Expert są najmniej wrażliwe na deficyt wilgoci w glebie i w związku z tym mogą być zalecane do uprawy w rejonach, gdzie rejestruje się często niedobory opadów w początkowym okresie wegetacji. Wśród konwencjonalnych odmian buraka cukrowego występują zatem odmiany o mniejszej wrażliwości na suszę, która stwarza coraz częściej problemy w regionach intensywnej produkcji roślin korzeniowych.