Głównym celem pracy było zbadanie koagulacyjnego wpływu jonów miedzi na zdysocjowaną formę kwasów huminowych. Materiał badawczy wyizolowano z czterech gleb murszowo torfowych. Gleby scharakteryzowano pod kątem stopnia humifikacji, przeobrażenia, popielności i pH. Dla badanych kwasów huminowych wyznaczono ładunek powierzchniowy i iloraz E4/E6 opisujący stopień humifikacji i aromatyczność struktury. Układy kwasów huminowych z miedzią badano w pH 5 w zakresie stężeń Cu: 0-40 mg·dm^-3, przy stałym stężeniu kwasów huminowych. Koagulację roztworów badano poprzez pomiar zmian zawartości węgla organicznego i miedzi w fazie ciekłej po 24 godzinach, a także poprzez obserwację zmian absorbancji serii roztworów przy długości fali 465 nm. Wyniki badań pokazały, że koagulacja badanych układów w głównej mierze polegała na koagulacji kwasu huminowego. W pewnym zakresie stężeń dodawanej miedzi, do osadu przechodził również metal, co wskazywało na koagulację kompleksowego połączenia kwas huminowy – miedź. Przy wysokich stężeniach jonów miedzi, dominujący wpływ miała prawdopodobnie moc jonowa. Jony miedzi pozostawały w całości w roztworze, natomiast niemal cały węgiel organiczny przechodził do osadu, co było rezultatem oddziaływania z jonami elektrolitu.