Celem badań było określenie wpływu czasu gotowania na jakość kulinarną i teksturę makaronów spaghetti, wytwarzanych z różnych surowców makaronowych. W wyniku wydłużenia czasu gotowania, odnotowano wzrost ilości wody zabsorbowanej przez makaron i jednocześnie wzrost współczynnika  przyrostu masy makaronu po ugotowaniu. Wykazano istotną korelację pomiędzy przyrostem masy makaronu w trakcie gotowania, a jego wilgotnością (r = 0,97, p < 0,0001). Straty suchej masy makaronu w czasie 4-16 minutowego gotowania, były dodatnio skorelowane z dystansem odnotowanym dla maksymalnej siły cięcia i pracą cięcia. Współczynniki korelacji wynosiły odpowiednio 0,85 i 0,51. Największą siłą cięcia i pracą cięcia cechował się makaron gotowany w czasie bezpośrednio poprzedzającym minimalny czas gotowania. Zastosowanie czasu gotowania dłuższego od minimalnego, powodowało obniżenie jędrności makaronu, lecz odnotowane zmiany były stosunkowo małe. Świadczy to o dużej odporności na rozgotowanie wszystkich badanych makaronów spaghetti.